Ik vertel in dit hoofdstuk een deel van mijn verhaal, omdat ik veel herken bij kinderen die in mijn leven langskomen, en mij dingen vertellen die ze naar hun voelend weten (nog) niet ergens anders kwijt kunnen. Omdat ze weten, dat door gebrek aan kennis en vertrouwen, de grotere mensen (nog) niet durven open te staan voor datgene wat voor deze kinderen zo normaal is. En echt, je hoeft niet alles te weten en antwoorden te hebben op hun vragen.

Wat de bedoeling is, dat je naar ze luistert, echt luisteren bedoel ik daar mee. Laat je muur vallen, probeer niet de antwoorden al klaar te hebben, maar luister gewoon, want ze hebben je zoveel te vertellen.     En luister dan niet alleen naar de woorden, maar juist naar het grote geheel. Haal alsjeblieft adem, en ga even zitten, neem de tijd, saampjes, op een rustig plekje, je weet vanzelf wanneer het een goed moment is, en luister, luister met je hart,…!!

Stap uit je rol van ouder die alles voor elkaar moet hebben, en wees gewoon wie je bent, dat ontspant zo lekker, het kan zomaar zo zijn dat je eerst even flink moet huilen omdat je zo lang die gespannen rol heb vast gehouden, nou dat is helemaal niet erg hor, want voel maar, het lucht zo lekker op.

En dan als je zo lekker ontspannen ben, dan pas heb je de mogelijkheid om echt te communiceren. Ik heb het dan zeker niet over de taal van woorden, maar de taal die het lichaam je vertelt, daar kunnen woorden niet aan tippen. En als je daarna de taal van woorden gebruik, voel dan altijd met je hele lichaam wat je samen met die woorden meestuurt. Hoe voel je je en welke beelden heb je op dat moment in je hoofd, want dat is namelijk wat als eerste aankomt bij een kind.

En praat je kind terug, voel eerst welk gevoel dat jouw geeft. Wat komt er uit jouw zelf voor gevoel en emoties naar boven, wanneer ze jouw ontspanning en het echt luisteren in de weg zitten, bekijk dan waar deze emoties vandaan komen,  of ze op dit moment van toepassing zijn, vaak is dit namelijk niet zo, en is het een reflex wat je lichaam heeft aangemaakt bij gebeurtenissen uit het verleden, en kan je deze emoties en gevoelens gewoon laten gaan, om daarna weer te ontspannen, en weer echt te kunnen luisteren wat jouw kind je wil vertellen.

Ik kan dit boek schrijven omdat ik mij in alle vrijheid verbonden voel met kinderen (dieren en de natuur).

Dit omdat ik het voelend leven, zoals kinderen doen, nooit vergeten ben. weggestopt misschien,    dat wel,    maar vergeten    nooit.

Ik ben opgegroeid als jongste in een groot gezin met mijn moeder, vader, 4 zussen,  een hond, kat en konijnen.

Terwijl ik dit schrijf, overvalt mij een grootte dankbaarheid dat ik in een tijd ben opgegroeid dat het normaal was dat mijn moeder altijd thuis was. De rust en zekerheid, dat na een drukke schooldag het huis gevuld was met de warmte en rust vanuit mijn moeders hart, ze was er altijd. Wat een groot voorrecht heb ik daarin gekend.

Mijn vader ben ik enorm dankbaar voor de vakanties in frankrijk op de camping in de natuur zodat we onbezorgd rond konden dobberen op ons luchtbedje op de rivier de Ardéche, want voor mij voelt de natuur, als thuiskomen.

Als kind snapte ik niet zoveel van de grote wereld. Ik hield mij op de lagere school altijd wat afzijdig, het was me allemaal te druk, toch was ik daar niet ongelukkig, ik stond gewoon aan de zijlijn, en keek hoe andere speelde, maar om in de drukte te stappen en mee te spelen, dat was te overweldigend. Ik had net als zoveel andere kinderen een paar vriendinnetjes die bij mij paste en daar ging ik dan veel mee om,  en één beste vriendin die op de zelfde dag geboren is, en ik merk dat zij nog steeds in mijn hart is, ook al heb ik haar niet meer gesproken of gezien na de lagere school.

Op straat werd ik wel eens gepest (ik heb rood haar en bij mij thuis gingen we vroeger naar de gereformeerde kerk en ik zat op een gereformeerde school, dus ik moest rokken dragen dat was wel een dingetje als kind zijnde) Het pesten heeft een hele diepe impact op mij gehad, wanneer dat gebeurde, kneep mijn keel dicht van angst en was ademhalen heel moeilijk, en geen haar op mijn hoofd dacht er over na om voor mezelf op te komen. Het pesten duurde misschien maar enkele minuten, maar de heftige reactie welke ik waarnam in mijn lichaam, was in mijn beleving zeer groot, en werkt zelf tot het heden door.

Als oneerlijkheid en boosheid zich tegen mij keerde, ervaarde ik dat als zeer heftig. Later heb ik geleerd, om mijn aandacht zo in mijn lichaam te plaatsen, dat andermans zwakte niet meer aangetrokken werd  naar mijn zwakte. Want pesten is nu eenmaal een vorm van zwakte en onzekerheid, en omdat mij nooit uitgelegd was hoe ik mijn aandacht kon gebruiken, en ook nooit het voorbeeld via mijn ouders heb meegekregen, wist ik niet wat evenwichtig, sterk en krachtig zijn was.

Er was maar een enkel groot mens die ik begreep als gelijke, wat ik nu begrijp waarom. Diegene leefde zijn leven met het hart en niet via het denken, dus ik kon de energie over voelen stromen, want dat is namelijk mijn manier van communicatie die voor alle andere vormen van communicatie komt, en als enige waarheid geldt.

Omdat ik geen aansluiting voelde bij andere mensen, daar zij mij niet op dezelfde manier waar konden nemen zoals ik hun, nam ik mezelf als klein en onwaarneembaar waar. Een enkel groot mens zag mij voor wie ik echt was, en dan hoorde ik dat ze tegen mijn ouders zeiden dat ik een uniek kind was, maar toen had ik geen idee waarom ze dat zeiden.

Op mijn 41e verjaardag vertelde mijn moeder mij dat toen ik 3 maanden oud was, zij tijdens een helder moment van waarnemen de boodschap doorkreeg, dat ik op een bepaalde manier anders zou zijn. Alsof ik hier niet zou kunnen aarden in deze wereld.

Nou en dat anders zijn,… klopte dus wel een beetje. 

Maar toch zag je dat denk ik aan de buitenkant niet zo.

Maar toch was het zo,…

1. Als kind zijnde wist ik niet, dat niet iedereen zomaar afbeeldingen in zijn hoofd kon zien van wat de ander dacht.
2. Ik wist toen nog niet dat al die verschillende emoties die ik voelde, lang niet allemaal van mezelf waren.
3. Ik wist toen nog niet dat ik (die bange) dromen als uitleg kon zien.
4. Ik wist toen nog niet dat weinig andere mensen de soort energie in een ruimte konden waarnemen.
5. Ik wist toen nog niet dat als iets niet goed voelde ook daadwerkelijk niet goed was.
6. Ik wist toen nog niet dat het echte leven je een vrije wil geeft hoe met bepaalde omstandigheden om te gaan.
7. Ik wist toen nog niet dat mijn aandacht makkelijker een stukje uit mijn lichaam kon.
8. Ik wist toen nog niet dat het zien van een overleden mens of dier niet voor iedereen bestemd is.
9. Ik wist toen niet dat al die aanwijzingen in mijn leven, door middel van muziek of voorwerpen, als een puzzel mij het leven zou vergemakkelijken, en dat ik nooit alleen ben.
10. Ik wist toen nog niet dat mijn gedachten en gevoelens invloed hadden op dier en mens.
11. Ik wist toen een heleboel nog niet, en zelfs nu leer ik iedere dag

En wat voor mij nog steeds een beetje gekkig is, dat niet alle mensen op deze manier waarnemen, omdat het voor mij zo natuurlijk voelt.

1.

Het zien van beelden in mijn hoofd is iets waar ik leuke herinneringen aan heb. Het was met een vriendinnetje waarvan helaas ik nu niet meer weet wie ze was, we waren nog onder de leeftijd van 7 jaar. We brachten onze tijd door met onze voorhoofden tegen elkaar, en om de beurt zonden we elkaar beelden van een mooie plek toe, die de ander dan in z’n hoofd kon zien, zoals een vredig bruggetje over een slootje omringt door grote wilgenbomen. Deze herinnering geeft me een zeer prettig gevoel, omdat dit voor ons blijkbaar heel natuurlijk was.

Later begon ik me bewust te worden van de veranderende beelden in mijn hoofd, wanneer ik praatte met andere mensen.

Omdat de taal van woorden mij maar zeer beperkte informatie geeft, zet ik de woorden om in beelden in mijn hoofd, anders snap ik het simpelweg niet. Blijkbaar hebben in mijn leerproces,  bepaalde woorden zich met bepaalde beelden geassocieerd, en zo komt mijn beeldentaal tot stand (samen met gevoelens die er dan nog bij horen). Dus eigenlijk, tijdens het communiceren is mijn hele lichaam in werking.

Komt er in de taal van woorden nieuwe informatie naar mij toe, zal ik daar eerst beelden bij moeten zien, voordat ik de taal van woorden kan begrijpen. Vaak lukt het me niet om iemand dan ook nog aan te kijken omdat dat te veel afleidt, of ben ik me er van bewust dat ik een beetje aan het staren ben, wat misschien ietwat onbeleefd overkomt, maar zeker niet zo bedoeld.

 Ben ik met iemand in gesprek en gaat het onderwerp over iets wat er in het leven echt toe doet, is het soms zo dat de beelden in mijn hoofd veranderen zonder sturing van mijn eigen wil, en komt er iets naar boven wat blijkbaar belangrijk is voor diegene. Het gaat dan vaak om iets waarbij het denken van de ander zijn of haar gevoel heeft vertroebeld, en wanneer ik uitspreek wat ik zie, is het voor diegenen een opluchting. En valt er soms een zwaarte van hun af, en voel ik dat de energiestroom weer kan doorstromen.

Of soms is het zomaar een opmerking die m’n mond uitvliegt, zonder dat ik daar zelf erg in heb.

Daardoor herken ik dat bij kinderen, de, soms terloopse en simpele opmerkingen, die zomaar van grote waarde zijn voor ons kunnen zijn.

2.

Het overnemen van andermans gevoelens, helaas, daar zitten wat minder prettige herinneringen aan vast. Dat zwarte zware gevoel wat ik voelde toen een oma overleden was, onderweg vanaf de begrafenis, in de auto, waar ik achter mijn moeder zat. Daardoor was lange tijd, dood, iets waar ik vreselijk bang voor was.  Pas toen ik zelf, zonder nabije invloed van andere, behalve mijn man, ons kindje vanuit mijn buik moest loslaten aan “de dood”, en nog weer een tijd later toen mijn vader overleed, kon ik waarnemen, dat   dood gaan  helemaal niets met zwaarte of donkerte te maken heeft. Dat alles wat je hier meemaakt in het niet valt met wat er daar, aan de andere kant is, dat je weer naar huis mag, een thuis niets te vergelijken met het thuis op deze aardbol.

De keren dat we met de auto over de Brienenoordbrug reden en ik de angst voelde en het beeld in mijn hoofd zag dat de auto de hoge brug afviel het water in. Wederom zat ik achter mijn moeder. Dit vervelende gevoel beleefde ik, tot ik op latere leeftijd alleen bij mijn man in de auto zat, rijdend over dezelfde brug, en ik tot de conclusie kwam dat het gevoel van angst opeens uitbleef. Later pas snapte ik dat dat gevoel nooit van mezelf is geweest.

En niet iedereen kan vrienden met je zijn, oef, en als diegene wel eens op hele vervelende gedachten heb zitten te broeden, en je komt hem of haar niets vermoedend in je zonnig humeur tegen,  auwwjjts, dan kan het soms als een schok aanvoelen, maar omdat het zo verschild met je eigen gemoedstoestand, voel je heel goed dat het niet van jezelf is, en kan ik er al gauw om lachen. Ik kan namelijk vaak van mensen houden om wie ze zijn, en kan het enorm stom vinden hoe ze zich gedragen, maar dat heb ik ook bij mezelf, dat scheelt dan weer.

Ook kan het een uitdaging zijn om een gesprek te volgen waarvan de details belangrijk zijn. Ten eerste moet ik eerst de woorden omzetten in beelden, anders snap ik er  niet zo veel van, en ten tweede, de mogelijke veranderingen in de emoties van mijn gesprekspartner, die ik in mijn eigen lichaam voelt,  filteren, dus dat is best druk. Ik heb daarvoor heel goed mezelf moeten leren kennen, waar ik nog steeds mee bezig ben, zodat ik andermans gevoelens van de mijne kan splitsen.

 Ohww,   maar wees niet bezorgd hor, ik denk niet dat iemand het ooit door heb gehad hor, want hoe ouder ik werd, hoe beter ik me kon gedragen zoals ik zag dat andere mensen zich gedroegen.  Ja,  dat is iets wat ik me heel goed heb aangeleerd.

En tegenwoordig vind ik mezelf zoveel meer waard om de ander te vragen of ze de zin nog een keer willen herhalen. Of als ik het echt niet snap het even op een blaadje te zetten. Want beelden opnemen kan ik als de gesmeerde bliksem,…. Als ik niet afgeleid wordt door iets anders.

3.

De dromen zijn er voor mij in verschillende vormen, degenen die me uitleg geven, over de dingen die ik overdag beleef.

Zo kan ik me een steeds terugkerende droom herinneren uit mijn jeugd, dat ik een wenteltrap op klom en achtervolgd werd door een monster en hoe hard ik ook de trap op rende, ik kwam geen tree hoger,  later snapte ik pas wat het betekende, ik liet mij namelijk geestelijk en emotioneel tegenhouden door mijn eigen angst. Het monster was mijn eigen angst.

Er waren dromen die me vertelde wanneer andere slecht over mij of iemand waar ik veel om geef  praatte.

En de meest bijzondere verwerkingsdroom waarin ik symbolisch mijn ouderlijk huis met soort lichtblauwe bommen op moest blazen. Toen ik uit deze droom wakker werd was ik enorm droevig en een soort verslagen, maar ik wist dat het moest. Dit was tijdens de zwangerschap van mijn zoon, ik denk dat zijn ziel (datgene wat je al bent voordat je geboren wordt,…. en wat blijft als je overlijd),… mij de kracht gaf om dit te doen. Overigens de dromen zijn symbolisch dus denk nu niet dat ik mijn echte ouderlijke huis zou opblazen. Hetgeen wat ik blijkbaar op heb geblazen zorgde dat ik vrij werd van het negatieve uit mijn opvoeding, al het positieve is gebleven.

Deze droom zorgde ervoor dat ik mijn ouders en opvoeding los kon laten in de meest positieve zin, ik haalde alle verantwoordelijkheid van mijn eigen leven naar mezelf, en gaf hun niet meer de schuld van dingen uit mijn jeugd of later, die ik als negatief heb ervaren. En ik gaf ze de vrijheid terug zodat ze in mijn ogen gewoon konden zijn wie ze waren, zonder dat ik daar een oordeel over had. En ze mochten mij nog steeds vertellen hoe ze het liever voor mij gezien hadden, alleen ik hoefde voor mij gevoel mezelf niet meer te verdedigen, ik accepteerde dat het oké was dat ik de dingen anders deed, zelfs al werd een ander daar verdrietig bezorgd of boos over.

De dromen die mij vertelde wat er in de toekomst ging gebeuren, om mij moed te geven dat het goed zou komen.

Ohww, maar het grappige is, die dromen zijn voor mij net puzzels, en ze geven je net genoeg informatie, die later pas op helemaal op z’n plek vallen, soms jaren laten pas. Ja, ik krijg het niet kant en klaar,  maar dat zou ook eigenlijk saai zijn, tenminste dat vind ik. Zo kreeg ik te zien dat het goed zou komen wanneer mijn man van baan zou veranderen, in een tijd waarin het er helemaal niet zo rooskleurig uitzag als je het alleen met je denken zou moeten beoordelen.

4.

Het waarnemen van de soort energie in een ruimte, bv als er in een kamer zojuist een ruzie was geweest dat een ontlading van frustratie en boosheid is geweest, dan is de energie in die ruimte heel dicht en dik, en voelt het alsof je door dikke modder heen moet en adem halen gaat moeilijker.

Ik wist, als ik na schooltijd thuis kwam en ik legde mijn hand op de poortgreep, of mijn moeder wel of niet thuis was, ik voelde de warmte van haar open hart.

Mijn vader had in zijn leven meer van zichzelf kunnen houden, maar heeft daarvoor niet genoeg moed gehad om helemaal zichzelf te zijn, waardoor zijn hart best een beetje afgesloten is gebleven, daardoor voelde ik nooit de warmte van een open hart om hem heen, en voelde ik mij een stuk gereserveerder in zijn buurt.

Het grappige is nadat mijn vader overleden is en blijkbaar bij antwoorden is gekomen over het leven hier op  deze aardbol, hij dichterbij dan ooit is, en voelt het alsof hij er in alle lichtheid, rust en wijsheid gewoon voor ons is, alsof alle vragen, onzekerheden, onrust en boosheid  van zijn kant zijn losgelaten.

Wanneer mensen vanuit hun denken leven en dus hun hart niet open staat, daar merk ik dat de huizen dan kouder en killer voelen, mijn lichaam voelt daar vaak gespannen en oncomfortabel, en houd ik sneller mijn adem vast.

Wanneer mensen vanuit hun hart leven, voelen de huizen warmer, vaak zijn mensen dan ook creatief, daardoor voel ik me daar meer ontspannen, en adem ik dieper en rustiger in en uit.

Het verschil van de drukke stad of een vredig dorp. Wanneer ik vroeger naar de stad ging om kleding te kopen, en ik was al een beetje moe, omdat ik toen nog niet wist hoe ik goed voor mezelf moest zorgen, waren er momenten dat ik tegen het flauwvallen aan liep. De energie in de stad, waar iedereen druk is en haast heeft, is zo anders dan in een vredig dorp waar alles een versnelling lager ligt.

Ik vergeet het nog steeds wel eens als ik bv naar het winkelcentrum gaat, en ik kom thuis, vraag ik me af wat er toch aan de hand is met me, en besef ik me dat de energietrillingen (de onzichtbare informatie) van het winkelcentrum nog in mijn systeem zit. Soms als ik ergens lang ben geweest kan het wel drie dagen duren voor het weer recht is getrokken en mijn lichaam niet meer moe onrustig of zwaar voelt.

!!!Zomaar een willekeurige ruimte instappen met veel mensen, voelt zeker niet natuurlijk, doe ik liever dan ook niet, het voelt dan als een gemengde soep van de energie van de mensen die daar de ruimte vullen. Ik moet het op dat moment er voor over hebben om  mezelf als het ware buiten spel te zetten, en de enorme ruis in te stappen, uit beleefdheidsvorm doe ik het wel eens. Het is dan heel belangrijk dat ik mezelf door mijn aandacht op een bepaalde manier te richten, goed in mijn eigen energie blijft. Wanneer ik dat niet doe,   verdwijnt de echte ik voor even omdat ik door alle ruis haast mezelf niet meer waar kan nemen. Dit heeft trouwens niets met verlegen te maken wat veel mensen denken, wanneer er zoveel ruis van anderen op je af komt, kan je je eigen gevoel soms niet meer volgen, en mijn gevoel heeft het nagenoeg altijd bij het goede eind, mijn denken kan daaraan niet tippen. Dus het is meer uit wijsheid om niet een groep mensen in te stappen dan uit verlegenheid. !!!!!

De energie van de natuur is elke dag anders. Je voelt de seizoenen, de lente wanneer de bomen en struiken nieuwe frisse blaadjes krijgen, het voelt verwonderlijk fris en nieuw, wanneer het in de winter streng vriest, dan voelt het alsof de tijd stil staat. De helende werking van de zeewind, wie voelt zich niet beter na een wandeling aan het strand.

Wat voor mij ook belangrijk is, om elke dag, hoe koud het buiten ook is, thuis even lekker de deur open te zetten en verse buitenlucht door het huis te laten waaien, het ververst letterlijk de energie in huis, vooral als ik me wel eens iets minder fijn heb gevoeld,  en de energie van de geuite emoties nog in de kamer hangt, die moet dan heerlijk vervangen worden door de frisse energie van buiten.

5.

Voelen wanneer iets niet goed voelt of juist wel. Het luisteren naar je lichaam. Ik heb daar van een extreem heftig voorbeeld geleerd dat ik altijd naar mezelf moet luisteren, hoe belangrijk en invloedrijk degene ook is die voor je zit, ook al heeft deze de witte jas van wetenschap en kennis aan! Ik kreeg tijdens mijn eerste zwangerschap te horen dat de pijn die ik voelde te maken had, met mijn zwangerschap, in werkelijkheid had ik een blindedarm ontsteking. En hoe ironisch ik luisterde toen nog naar andere mensen en dacht dat ik me aan stelde en zelfs met deze heftige pijn durfde ik nog niet voor mezelf op te komen, wat me heel duur is komen te staan. Het verdere verhaal en welk bewustzijn mij dat gebracht heeft, vertel ik verderop in dit hoofdstuk.

Als iets niet goed voelt is iets niet goed.

Wanneer ik nu ergens weerstand bij voelt zeg ik meestal nee, zonder uitleg, (tenminste het lukt me steeds beter) want soms heb ik er geen uitleg voor, en voelt het alleen maar zo. En zeg ik toch weer een keertje ja, moet ik achteraf vaak op de blaren zitten, en heeft dit mij meer vermoeid dan gezond voor mij is.

6.

De vrije wil, hoe je met situaties om kunt gaan.

De heftigste situatie welke ik en mijn man mee hebbe gemaakt was toen ik tijdens mijn eerste zwangerschap ernstig ziek werd en we daardoor ons kindje verloren. Het verwerkingsproces, en het bewustwordingsproces wat hiermee samenhangt is voor mijn man en mij totaal verschillend en zal altijd een deel uit blijven maken van ons leven. Het heeft ons beide bewustzijn op verschillend wijze aangeraakt op de plek waar het voor ons nodig was, om te veranderen. En de verwerking en het proces wat gaande was, was qua manier totaal anders en maar ook qua tijdsduur.  Het doorleven en laten doorstromen van alle emoties, was de enige optie om verder te komen. Maar het tegenwerken, opzij zetten, het vasthouden van deze emoties, ook dat hoorde erbij. We konden er voor elkaar zijn, maar we hebben het toch echt zelf moeten doorvoelen. Ieder van ons heeft dit op eigen wijze en tijdstip gedaan, zonder druk van de ander. Het niet beter willen maken voor de ander, ook al weet je heel goed het antwoord voor de ander, er geen tijd aan vast zetten, degene precies daar laten in het proces waar die is.

Dat is vrije wil.

7.

Dat mijn aandacht makkelijk uit mijn lichaam kan.

Vroeger dacht ik altijd dat ik een slecht geweten had, omdat ik zo vaak schrok.  Totdat iemand mij vertelde wat schrikken nu eigenlijk is.  Het is namelijk zo dat als je in gedachten ben, je aandacht, niet in je lichaam heb maar er een gedeelte uit is. Gebeurd er dan plotsklaps iets in je buurt of wordt je lichaam aangeraakt, kan het zo zijn dat je aandacht weer met een rotgang in je lichaam schiet, wat dan die schok teweeg brengt.

Bij een ander voorbeeld waarvan ik besefte dat ik met mijn aandacht uit mijn lichaam kon, was ik in de nabijheid van een voor mij geliefd persoon, toen deze een tepelpiercing liet zetten. En ik kan je vertellen, dat is nogal wat, vooral wanneer diegene besluit om flauw te vallen. Wat mij de ervaring bracht, dat ik dat moment intens mee kon beleven, zodanig dat ik hetzelfde zwarte beeld kreeg te zien, als diegene, op het moment van flauwvallen. Maar dat ik vervolgens op één of andere manier wel wist dat ik weer terug met mijn aandacht in mijn eigen lichaam moest, want met mij was er niets aan de hand, en vervolgens ik weer met mijn eigen fysieke ogen zag, dat diegene met weggedraaide ogen in de armen van de piercingmevrouw lag, blijkbaar was zij het gewend en gebeurde het flauwvallen vaker, want ze reageerde zo handig en kalm. Petje af.

 Dit was dus voor mij het moment van bewust worden, dat ik niet alleen kan voelen maar ook kan zien wat een ander beleefd. Het zo intens meemaken van een ander heb hierna niet meer meegemaakt.

Vraag me niet hoe het allemaal zit, maar wat ik al verschillende keren in mijn leven op verschillende wijze heb waargenomen, dat ik met het lichaam waarin ik op dit moment op deze aardbol leeft, een beperkt begrip heb van   de waarheid   over wat er allemaal om ons heen is en hoe het precies werkt. Zoals bijvoorbeeld ruimte en tijd.

Dus mijn aandacht en bewustzijn kan via het richten van mijn aandacht op iets of iemand die bij wijze van spreken aan de andere kant van de wereld is, waarnemen hoe het met diegene gaat.

Ik heb van dieren heel veel geleerd, omdat zij hun reacties niet kunnen verbloemen met hun gedachten zoals mensen dat kunnen.

Zo heb van een dierbaar paard mogen leren, dat ik mijn gedachten en gevoel kan overbrengen. Was ikzelf onrustig en gespannen, of met mijn aandacht er niet bij, gingen we regelmatig een kant op welke niet mijn keuze was, wat voor mij nogal eens pijnlijk en frustrerend afliep.

Had ik de rust in mij, en voelde mijn lichaam ontspannen, kon ik haar met alleen mijn gedachten tempowisselingen laten lopen of bijvoorbeeld van richting veranderen.

Dat was het moment dat ik besefte wat voor verfijnde manier van communicatie er bestaat, op één of andere manier had mijn vorm van aandacht, dat van de hare bereikt, en waren de omstandigheden zodanig juist dat deze vloeiende samenwerking   eruit voortkwam.

 Blijkbaar kan ik mijn aandacht zover bij mijn fysieke lichaam vandaan, dat het andere kan bereiken en beïnvloeden.

8.

Het zien van onze hond die al heel wat jaartjes dood was, gebeurde een jaar voordat ik ernstig ziek werd tijdens mijn zwangerschap. Het was tijdens een verjaardag in ons ouderlijk huis, en plotsklaps stond onze hond daar gewoon tussen alle mensen. Niet doorschijnend of schaduwachtig, nee, als in werkelijkheid. Ik noemde de naam van onze hond, niemand die mij hoorde, ik kijk weg, greep iemand bij de arm, kijk terug en ze was weg. Dit was het moment dat ik mij ging interesseren in het leven na de dood, er ging een wereld voor mij open, en het heeft mij voorbereidt op wat er een jaar later komen ging, namelijk het overlijden van ons kindje tijdens mijn eerste zwangerschap. Het zien van onze overleden hond was in mijn beleving zeer zeker de bedoeling, en had een functie. Ik heb dan ook de wetenschap dat ik op wat voor manier ook op zeer liefdevolle wijze manier wordt begeleid vanuit de onzichtbare wereld, ook al zijn bepaalde dingen zeker niet leuk om mee te maken. En weet ik ook nu jaren later,… dat die o zo pijnlijke gebeurtenissen leiden naar iets beters.

Later heb ik iemand in mijn huiskamer kunnen waarnemen, iemand die gedag kwam zeggen. Met mijn fysieke ogen zag ik diegene niet, toch nam ik het waar. Ben er ook niet bang voor, ik nam het waar, liep door, en besefte later pas wat ik had waargenomen. Het was op dat moment een antwoord op een vraag, die ik vergeten was dat ik er mee rond liep.

Ook merkte ik tijdens het schilderen van  portretten dat ik de energie waarnam van degene die ik aan het schilderen was. Maar zie of diegene dan niet zoals bovengenoemd in de kamer. Nooit heeft me dit beangstigd, denk er zelfs niet bij na, wel vind/vond ik het moeilijk wat ik met die info moest doen.

Maar,   daar in tegen, was daar het alles doorwevende vrije vertrouwen in het leven.

Ik wist b.v. op latere leeftijd waar ik later ging werken. Niet dat dat kant en klaar op een aanwijsbord voor me stond,   nee,   er zat aan die richting beweging in het voelen. Het hoe of wat, dat wist ik niet.

Nu jaren later, en ik mijn eigen emotionele leven aardig op een rijtje heb, en niet al te veel blokkades heb op minder leuke gebeurtenissen uit het verleden, kan ik aardig uitsplitsen wat van mij is en wat van een ander.  Maar toch zou het handiger zijn als er een bordje om iedereen z’n nek zou hangen met hoe diegene zich voelt.  Zodat ik niet telkens bij mezelf hoef na te gaan of het gevoel wat ik op dat moment bij mezelf vandaan komt. Ik moet wel een beetje wakker blijven zullen we maar zeggen,  anders loop ik zo drie dagen na te denken over iets wat achteraf niet van mezelf is. En wat heel belangrijk is dat ik toch echt wel een ruisloos moet blijven om goed te kunnen blijven waarnemen. Dit lukt mij vooral door te wandelen in de natuur, rustige muziek, en ik vind het heerlijk om op mijn sofa gewoon een beetje voor me uit te staren en dan zet ik mijn aandacht, via even lekker diep adem, weer van top tot teen in mijn lichaam, dan komen mijn gedachten ook weer helemaal tot rust. De kat aandachtsvol aaien, werkt ook goed, en ik heb het geluk dat ik heel lang paarden in mijn leven heb gehad, deze dieren hebben zo’n groot en sterk energie/aandachtsveld om zich heen, dat ze een aardende en helende werking hebben.